Wat wil jij?

Denk aan coaching, praten, gewoon naar Petra toe gaan, thuis bij Petra enzovoort.

Denk aan het gevoel hebben dat er iemand luistert, je verhaal kwijt willen zonder dat er oplossingen gezocht worden, met iemand praten die niet je vader of moeder is.

Een van mijn vaste regels is dat ik niks met je ouders bespreek zonder dat jij het weet en zoveel mogelijk met jou toestemming, er zijn echter uitzonderingen waarbij ik het verplicht moet bespreken met je ouders, bijvoorbeeld als jij of een ander gevaar loopt. Dan nog zal ik altijd eerst tegen jou zeggen dat ik dit met je ouders moet bespreken. Zou dat voor jou oké zijn?

Denk aan pestgedrag op school, niet lekker in je vel zitten, een thuis situatie die niet fijn is en waar je met weinig/geen mensen over kan praten.

Ik zal altijd naar je luisteren zonder oordeel en mijn best doen uit te leggen waar je gevoel vandaan komt zowel bij jou als bij een ander persoon. Dit is hetzelfde met gedrag bij jou of bij een ander persoon. Dit betekent niet dat je alles maar moet accepteren en betekend ook niet dat alles mag, maar meestal zorgt het wel voor begrip.

Ik vind het belangrijk dat je het gevoel hebt altijd met vragen bij mij terecht te kunnen, dus ik ben bereikbaar via snap( ja ik laat je soms op geopend staan maar ik vergeet je niet 😉)/whatsapp etc. Wel vind ik het ook belangrijk om elkaar met enige regelmaat te zien, omdat face to face nou eenmaal makkelijker praat en ik dan situaties beter in kan schatten, dingen uit kan leggen en gewoon aan je kan zien of je iets prettig of onprettig vind en daar dan goed mee om kan gaan. Spreekt dit je aan?

En de belangrijkste vraag; denk je dat je ouders het zouden willen betalen als je erom vraagt. Het is tenslotte toch hulpverlening, welke andere naam we er ook aan geven.

Email, snap, whatsapp. Alles is goed!